"koi fish"

12/6/20



θέλω να μιλήσω γι αυτές τις μέρες
και όσο καλύτερα το κάνω τόσο πιο νωρίς θα κοιμηθώ 
όχι ότι θέλω να πέσω για ύπνο 
αλλά επειδή δεν μου αρέσει η ιδέα ότι δεν μπορώ 
έβλεπα μια ταινία τις προάλλες
μιλούσε γιαυτούς που φεύγουν 
κυρίως για εκείνους που είναι απών που χάνονται 
εκεί έμαθα ότι "τα ποιήματα είναι σαν τα καράβια σου παίρνει μήνες να τα φτιάξεις .. χρόνια 
αν όμως δεν τα ρίξεις στο νερό .. αν δεν ταξιδέψουν πολύ ααπλά .. δεν υπάρχουν.."
και έτσι με αυτά κι με αυτά να στο εξηγήσω πως (;)
στο τέλος της μέρας νιώθω τόσο κενός 
από τα στόρια κοιτάω το φως 
μητέρα μου η αυγή αλλά μένω στην σκιά διαρκώς 
σχεδόν μέρα δεν πέρασε προσπαθώντας ανελλιπώς 
να φωτίσω την πλευρά μου την σκοτεινή 
και να δώσω θάρρος σε όλους αυτούς που λένε πως ο κόσμος δεν αλλάζει 
στον πλανήτη γη όπου το αποτέλεσμα έχει σημασία 
ήρθαν οι ζεστές φύγαν τα κρύα γαμω κάθε σου δικαιολογία 
αβάσταχτη στιγμή χάρισε μου λίγη ελευθερία 
μακάρι να μην είχε .. αλλά έχει σημασία 
αυτό για όλους εμάς που προκλήσεις από την ζωή δεχτήκαμε 
που στραβώσαμε με κακά όνειρα μα δεν μπλεχτήκαμε 
που είδαμε το άδικο και επιμείναμε 
κουράγιο πείσμα και θέληση 
και σε λίγα χρόνια όλοι αυτοί θα δηλώσουν παραίτηση 
γνωρίζοντας πια ότι οδηγούμαστε προς έναν δοξασμένο θάνατο 
απόψε υπερφορτώνω συναισθήματα 
και γεμίζω ένα παλιό τετράδιο με μελλοντικά συνθήματα