14/4/20
βγήκε ο ήλιος .. ακόμα και για τις μέρες που αμφέβαλα
η στάχτη είναι στο τασάκι ούτε κάηκα, ούτε πέθανα
ζυγίζω την κάθε μου σκέψη δίχως αναστολή
άνεμος να γίνω και να αγγίξω κάθε σημείο στη γη
πέρα από τα χωράφια που οι λύκοι πρώτου θερίσουν ξέρουν να σπέρνουν
τρεφόμενος με την σκέψη πως στάζεις δηλητήριο πως είσαι καταραμένος
γιατί συνήθιζες να ρίχνεις με πείσμα αλάτι στις πληγές
μεταβαίνω σε μια παλιά μου ανάμνηση
που φοβάμαι να την ομολογήσω ακόμα και στον ίδιο μου τον εαυτό
που στο ταξίδι μου την άφησα κάπου στο φαράγγι της αντιλόπης
σκεπτόμενος ότι μια πλημμύρα θα την σώσει
εκεί που η βροχή έχει τον ήχο της σιωπής
και οι λείες πέτρες κρύβουν το πένθος τους
μα ο χρόνος περνά και όπως αλλάζει ροή το ποτάμι έτσι κι ο άνθρωπος
άνοιξη φθινόπωρο, πέρα δώθε από κάτι που θέλω να ξεφύγω
χειμώνας καλοκαίρι, χρόνο με τον χρόνο ότι με στοίχειωνε προσπαθώ να εξοντώνω
πράγμα που με κάνει και δυναμώνω
βγήκε ο ήλιος .. ακόμα και για τις μέρες που αμφέβαλα
η στάχτη είναι στο τασάκι ούτε κάηκα, ούτε πέθανα
ζυγίζω την κάθε μου σκέψη δίχως αναστολή
άνεμος να γίνω και να αγγίξω κάθε σημείο στη γη
πέρα από τα χωράφια που οι λύκοι πρώτου θερίσουν ξέρουν να σπέρνουν
τρεφόμενος με την σκέψη πως στάζεις δηλητήριο πως είσαι καταραμένος
γιατί συνήθιζες να ρίχνεις με πείσμα αλάτι στις πληγές
μεταβαίνω σε μια παλιά μου ανάμνηση
που φοβάμαι να την ομολογήσω ακόμα και στον ίδιο μου τον εαυτό
που στο ταξίδι μου την άφησα κάπου στο φαράγγι της αντιλόπης
σκεπτόμενος ότι μια πλημμύρα θα την σώσει
εκεί που η βροχή έχει τον ήχο της σιωπής
και οι λείες πέτρες κρύβουν το πένθος τους
μα ο χρόνος περνά και όπως αλλάζει ροή το ποτάμι έτσι κι ο άνθρωπος
άνοιξη φθινόπωρο, πέρα δώθε από κάτι που θέλω να ξεφύγω
χειμώνας καλοκαίρι, χρόνο με τον χρόνο ότι με στοίχειωνε προσπαθώ να εξοντώνω
πράγμα που με κάνει και δυναμώνω
