"letter from the future"

10/12/19

ο θάνατος άρχισε να φοβάται όταν έμαθε για το παιδί που προσπαθούσε να ζήσει την κάθε μέρα 
καθίσαμε μαζί και είδες τα ρολόγια του τοίχου μου να ξεθωριάζουν 
με μια τολμηρή ματιά με ρώτησες γιατί στο διάολο ακόμα προσπαθώ :
είναι όλα αυτά που έχω μέσα μου που κάνει τον κόσμο καθημερινά μία σπιθαμή να αλλάζει 
αυτά που κουβαλάω στους τοίχους στα συρτάρια στην ντουλάπα μου 
οι μουτζούρες στο σώμα μου τα σπίρτα τα παλιά άδεια μπουκάλια μου 
όλα αυτά με μεγάλωσαν χωρίς τα πρέπει 
σαν το χαρτομάντιλο που κουβαλάω πάντα στην πίσω μου τσέπη :
και τα φώτα ξεσκεπάζουν την υγρασία της πόλης 
μπορεί ο ήλιος να είδε αλλά η σελήνη τα άκουσε όλα 
τραυλίζουν οι λέξεις μέσα στο κεφάλι μου και δεν λένε να βγουν 
ο φόβος είναι ήσυχος και δυναμώνει με την σιωπή 
τα όνειρα που σε ταξίδευαν έχουν πια ξυπνήσει 
     - Καλημέρα το πρωινό σας είναι στο τραπέζι

"waiting for the answer"

7/11/19


χρησιμοποιήσατε την "πλάκα" σας
για να σκεπάσετε το σάπιο εγώ σας
και εγώ στη γωνία να χορεύω τις ανησυχίες μου
προσπαθώντας να γράψω με ένα στυλό πάνω σε κερί
σου φάνηκε αλλιώς και με χαρακτήρισες κάπως για αυτή μου την διαφυγή
το μυαλό ' που δεν μπορεί να ξεχωρίζει την ζούγκλα από την κοινωνία αυτή
που κάνει την φαντασία μου    \
να τρέχει με δάκρυα στα μάτια  \
σε ένα Λιβάδι γεμάτο τσουκνίδες \
προσπαθώντας να ακούσει την ελευθερία
ένα κάλεσμα σιωπής σε έναν ουρανό που σπάει σιγά σιγά
μετρίασα στους 7 ραγισμένους καθρέφτες τα θανάσιμα αμαρτήματα
ψάχνω λύσεις στα γαμημένα προβλήματα
φοβάμαι τη στιγμή που θα γίνουν όλα τόσο απλά
το σώμα θα μετατοπιστεί και εσύ θα βγεις από αυτή σου τη ζωή
οι σκέψεις ' που σου φτιάχνουν μία θηλιά στο λαιμό
θέλω όλο αυτό να φαντάζει απλά ένα όνειρο κακό
προχθές ξύπνησα χαρούμενος ' γιατί τα κατάφερα
η τέχνη του να είσαι ο εαυτός σου..
πρέπει να φύγω όμως τώρα
έχω αργήσει αλλά δεν ξέρω για πού.

"το πρώτο φως"

30/9/19


αγκαλιάζω τα γόνατα μου και κοιτάζω τον ουρανό
ενώ διαλύω τον εαυτό μου σιγά σιγά, αναπολώ 
με θράσος προτίμησα το χάος του κόσμου να πολεμήσω 
με τους ώμους κολλημένους στον τοίχο δεν σκέφτηκα ότι θα αποτύχω 
ενώ βγάζω το κόκκινο δαχτυλίδι από τον λεμό 
αποφεύγω το άγχος όπως η γάτα το νερό 
όταν έκανα τα πάντα για να ζήσω 
μου έδωσες ένα μαχαίρι και έκανες ένα βήμα πίσω 
εγώ χάραξα άλλη πορεία με κατεύθυνση το φως 
και τρέχω από το τέλος στην αρχή ξανά μοναχός 
ας φουντώνουν μέσα μου οι πόθοι 
εγώ θα ουριάζω της επιθυμίες μου 

"Ας χαθώ"

9/9/19


όταν απογοητεύεις την σκέψη σου λες όλο αύριο και αύριο 
μισώ το ότι πρέπει να κρατάω τον εαυτό μου απασχολημένο επειδή νιώθω δυστυχισμένος 
βέβαια αν δεν αποτύχεις' τότε δεν προσπάθησες ποτέ 
τα φεγγάρια πέρασαν και η σκέψη αυτή ξεθώριασε
αδειάζω την μοναξιά μου στις ίδιες βόλτες και στα ίδια μέροι  
ξέρεις..η ζωή είναι μικρή ίσως και άδικη και της αρέσει να μην προειδοποιεί 
τάδε1 και τάδε2 γωνιά ίσως όλα σου φάνηκαν αστεία 
οι κραυγές δεν ακούγονται αν δεν είναι κανείς δίπλα' ίσως και να μην γίναν ποτέ 
στο δωμάτιο μου το ταβάνι στάζει τούβλα
και όλες αυτές οι ανοργάνωτες σκέψεις που δεν μπορώ να της μαζέψω κάπου, κάνουν το αφυδατωμένο μου στόμα να επιμένει 
άγραφοι νόμοι που σπάνε 
και όλοι σε στραβοκοιτάνε
τι κάνει ο τρελός ρωτάνε 
κάντε πέρα στα όνειρα μου δεν χωράτε 

"moonlight"

14/8/19


τα θερινά σινεμά ζήλεψαν τις νύχτες με φεγγάρι
και εγώ ζητώντας παρηγοριά 
κοιτάω το πιο φωτεινό αστέρι 
οι κρότοι που βιάζουν την ησυχία διώχνουν τα πουλιά 
κάποια σχίζουν τους ουρανούς 
και αλλά κρύβονται στα αλεξίσφαιρα φτερά τους 
με την μόνη τους επιθυμία να χορέψουν ένα άχαρο βαλς 
κάνοντας κύκλους όπως κάνουμε όλοι μας 
από το τηλεσκόπιο των ονείρων νόμιζα ότι μπορούσα να αντικρίσω το μέλλον 
23 χρόνια νικώντας και αλλά τόσα χάνοντας 
γιατί αντίκρισα το πρόσωπο σου μέσα από το θολό σου ποτήρι 
και ένιωσα αυτή την ζεστασιά 
όλα συμβαίνουν ακριβώς σαν την παλίρροια 
όσο και να απομακρύνω τη σκέψη μου 
αυτή θα γυρίσει στην κακή ιδέα που γεμίζει με νερό τα πνευμονία μου 

"little ghost"

12-25/7/19


βια στην βία η μέρα αρρωστενει
σταθερά με παύσεις η αιθανόλη στο μυαλό χορεύει
είναι το περιθώριο, που σε κάνει να σκέφτεσαι κρύο 
και εμένα στην γωνία να σκέφτεσε "κοίτα τον γελοίο" 
ανέκφραστος παλεύω με όξινες σκέψεις
σε ένα στρώμα που ούτε τα σεντόνια δεν κάθονται
οι συνεχείς προσπάθειες ωραιοποίησης πραγμάτων με έκαναν να υποφέρω αρκετά όλον αυτό τον καιρό 
και έγραψα τα μυστικά μου πάνω στο σώμα μου 
έπνιξα λέξεις και τις εκρυψα στον ουρανό
πάντα οι νύχτες καλύτερα μας εκφράζουν
κι ένας ουρανός μαύρος στο πένθος μόνο για μας
αυτή μου η μανία να ερωτεύομαι τέλεια την κάθε ατέλεια 
κάνει την σκέψη μου να βυθίζεται στην αιωνιότητα
όσο και να προσπαθώ η νύχτα αυτή είναι ατελείωτη
ο δαίμονας μου είναι εδώ• και δεν με πιάνει

"μαυρη αστραπη"

15/6/19

εγώ ονειρεύτηκα αυτές τις στιγμές αλλά ξυπνώντας με θέα το ταβάνι είδα ουλές οι λίγοι που δεν εκτιμάνε το πολύ και οι πολλοί που εκτιμάνε το λίγο δομούμε το πρόβλημα καθημερινά και ξυπνάμε με εφιάλτες για να δούμε τον ήλιο το μυαλό• που πρέπει να σκεφτόμαστε με μέτρο για να μην τα καταστρέψουμε όλα και εγώ επέλεξα να σταθώ για μια στιγμή από όλο αυτό το χάος όμως δεν είδα την ταμπέλα "προσοχή χρώματα" μια κίτρινη πλάτη και η αύρα μου χορεύει προσπαθώντας ρυθμικά χάνω το μέτρο και αψηφώ τον νόμο γιατί έμαθα να ζω με σπασμένο μετρονόμο απόψε θέλω να είσαι ελεύθερη και αυτή η ορμή της εφηβείας μας να ξεχυθεί τα σπίρτα που έχω στην τσέπη θα είναι αρκετά για να μπορέσουμε να βάλουμε φωτιά στην πόλη ότι είναι να συμβεί..θα συμβεί.. είσαι;

"στα μέροι μέρες χαμένος"

19/5/19


στο μέρος όπου η ουσία πεταγμένη σαν διαφημιστικά φυλλάδια
στην άκρη του δρόμου το βήμα μου καλπάζει με βία
στα φρεάτια το νερό με μίσος πάει μπροστά
γιατί κανείς δεν πρέπει να κοιτάει πίσω μωρό μου 
και εγώ χάθηκα κοιτόντας τον ορίζοντα
άλλη μια μουτζούρα στον τοίχο
από έναν παλιό μου στίχο
και εγώ για να εκδικηθώ τον εαυτό μου γράφω πάλι 
με το μελάνι στις φλέβες μου να λιγοστεύει
και αυτή η φωτιά μέσα μου που ονειρεύεται να κάψει δάσοι, γίνεται στάχτη
ΝΑ μου αποδείξω σήμερα ότι δεν ζούσα χθες
και να τρέξω μέσα στην βροχή τυφλός για να δω τον ήλιο του αύριο 

"βρέχει"

9/5/19

με έσπρωξαν από ψηλά
δεν θυμάμαι πολλά
βυθίστηκα, η ανάσα μου σταθερή σαν το κύμα
και η υπομονή μου από μέταλο γίνεται σκουριά
τα βράδια στον βυθό κρυβόμουνα γιατί ένιωθα ανασφαλής
αλλά τώρα δεν φοβάμαι είμαι στα ανοιχτά
οι καρχαρίες με βρήκαν και ξέρεις κάτι• δεν με νοιάζει
τρεις σειρές από δόντια και η σάρκα μου
σαν φύκια με την κατάρα να πηγαινοέρχεται η μοναξιά
και το νερό αδειάζει την θλίψη του σε κόλπους
ψαρεύοντας την στεναχώρια σε διαφορετικούς τόπους
καλοψημενη στο πιάτο σου γερνάει την πείνα
μπαγιάτικα ποτά γιατρεύουν την δίψα
Αυτή την δίψα που κρατάει σαν υγρασία στο μυαλό

"το πριόνι του ποντικιού"

20/4/19


την νύχτα που πέθανα κοίταξα τον εαυτό μου στην άσφαλτο για τελευταία φορά
γύρισα σπίτι και αντί να κλάψω 
γέλασα και έβαλα να πιω 
εδώ, την μέρα που σκέφτηκα εσένα αντί για μένα 
εδώ σε αυτό το εδώ που τα ξεκίνησα όλα από την αρχή
χαρτί στυλό τσιμέντο και ένα σπίτι 
σφαλιάρες από ανατριχίλες να βιάζουν το κορμί μου
στραβές κορνίζες, αμαρτίες στιγμές πανικού
μηνύματα για την ζωή από το καρτελάκι του τσαγιού 
ρουτίνα τοξικός θηλασμός
μέρα με την μέρα τα αυτιά σου να χαϊδεύει
μια γέφυρα στην Άρτα θυμίζει η ψυχολογία αυτή
ή αλλιώς μια βόλτα στην γκρίζα πόλη του μυαλού μου μεσημέρι κυριακή

"δωμάτιο 13"

22/3/19


όταν το τώρα δεν φτάνει το μετά
και τα τεντωμένα χέρια τ' άστρα
εγώ γράφω για όλες αυτές τις φορές που προσπάθησα 
αυτή η αίσθηση έρχεται κάθε χρόνο
είναι στο μικρό τσεπάκι της μαύρης μου βαλίτσας
που με κάνει να σκέφτομαι τι μου είχα πει μια μέρα 
και βλέπω την ακτή μου να απομακρύνεται
είναι και η μυρωδιά αυτής της πόλης που την γεύτικα τόσο άδεια
προσπάθησα και γέμισα τα στενά της με στίχους  
για να μπορώ να χαμογελάω όταν περνώ

"σκετο"

15/3/19


χθες σε μια δόση μέθης, σου είπα ότι πονάνε όλα μου τα όργανα
η ζάλη δεν με άφηνε και το ξυπνητήρι έπρεπε να χτυπήσει στης 9:22
η μέρα περνούσε αργά και από το αριστερό μου μάτι τα έβλεπα όλα θολά
θα χρησιμοποιήσω την λέξη ανασφάλεια
για να δικαιολογίσω τον πόνο στην κοιλιά
στολίζω το κενό για να κρύψω την αλήθεια που μισώ
κοιτάω ψηλά τον ουρανό
για να δω τον θάνατο από ένα άστρο λαμπρό
αυτή η τελευταία πνοή αποκτά νόημα τρανό
    ..ζούσε για έναν γαμημένο σκοπό

"x3 5:14 "

24/2/2019


κάθε φορά που ανασένω τρέμει η ψυχή χώρος δεν υπάρχει για άλλη σκέψη και αυτές τις μικρές ταχυπαλμίες δεν μπορώ να τις ελέγξω με αυτά τα μεγάλα μάτια σπάει κάθε σπιθαμή και τα κύτταρα μου πέφτουν στο κενό ξέρω ότι μπορώ να δω όσο μακριά σκέφτομαι μπορεί να φοράω γυαλιά αλλά αυτό δεν μου επιτρέπει να βλέπω τα πάντα και απόψε σε σκέφτομαι πολύ έντονα Παράγραφος, σκέψη και ανάσα τρέμω από τα νεύρα ταχυπαλμία και μίσος κάθε άνθρωπος που το κάνει αυτό είναι λίγος Κάπως ανάσενα • τώρα ζωή γέλιο από αστραπή θολή θάρρος και πυγμή γνωστή συνταγή τέλος ημέρας με βρίσκει πάλι εκεί να φωνάζω πως κουράστηκα γαμώ..πως τα βλέπω όλα άσχημα με πήρε χρόνια να βρω την παραλία και χαράμισα δύναμη και χρόνο πράγμα που ποτέ δεν μετανιώνω πολλές φορές το μόνο που μένει είναι η ποίηση και ξέρω να συντηρώ τ' αδιέξοδα μου ξημερώνει, νέα μέρα και θα τα καταφέρω

"γκου-ρου"

20/1/19


ένα βιβλίο σκέψεις προσθέσεις αφαιρέσεις
κουβάρι με κλωστές ίσον επιλογές
σε μια μέρα όλα τα γκρεμίζω 
στεναχώρια απογοήτευση λιπη το βαρύ μου στέρνο στολίζω 
λίγο πριν βγουν τ' άστρα το βράδυ 
βγαίνει στην επιφάνεια το φως 
κι εγώ στο πάτωμα του παρελθόντος στέκομαι μοναχός 
δεν θα κοιμηθώ αν τον γρίφο δεν λύσω 
και με τις ακτίνες του ήλιου ξανά από την αρχή να ξεκινήσω
μέχρι τουλάχιστον να έρθει η νύχτα 
και το κουβάρι μου τυλίξω 
χωρίς οινόπνευμα στην έρημο θα ναυάγησω 
και με τούτο το κουφάρι μου με την φωτιά σε αγγίξω
άτρωτα σώματα που δεν φοβούνται τον θάνατο 
και δάχτυλα που αγγίζουν την ουράνια σιωπή
ξύπνα άλλη μια προσπάθεια κι άλλη μια όπως πριν
κρέμομαι από την τελευταία κλωστή
διάλυσε το σκοτάδι την δύσκολη αυτή στιγμή .

"αργη κινηση"

 7/1/19


ολα στραβα ουρανε μου και κουραστικα μια μαυρα μια ασπρα με την ζωη τα χαλασα πηρα φορα και καπως ετσι την πατησα επιλογες που δεν συμβαδιζουν με τα θελω καλως ηρθες στης ζωης μου το μπουρδελο και ετσι μια νυχτα που ηπια πολυ σου ειπα τι πιστευω ανεξηγητος o κοσμος των ματιων σου και ενας γαλαξιας με λογια στην ακρη των χειλιων σου δεν σβηνει σου λεω φωναζω προσπαθω οτι χτιζω το γκρεμιζω και παλι απο την αρχη γυριζω αφυσικα οσα σου φανταζουν λογικα την αποψη σου δωσε μου γαμω τα ιδανικα τo δακρυ σου να χαϊδευει την βαθια μου πληγη απο εδω μεχρι τον διαολο' στην θαλασσα προχωραμε και οπου βγει στο δωματιο μου χορευω ρομαντικα σαν να σπανε κοκκαλα στον αερα ρυθμικα ολα τα στοιχεια μπλεκονται στο κεντρο της γης μεσα στην ερημο του μυαλου μου τρεξε να κρυφτεις μια στιγμη κολλαει στο παντα και εγω νεκρος ανασταινομαι για παντα