αβίαστα παρασιτώ σαν να είμαι ναυαγός στο νησί
το άγχος με βαρενει αλύπητα
και είναι αυτές οι κρίσεις που με το ζόρι μπορώ να διαχειριστώ
και δεν φτάνουν όλα αυτά είναι στιγμές που θυμάμαι τα πάντα
ευχή και κατάρα μέσα μου όλα μαντάρα
οι μύγες προσπαθούν να μπουν στο κεφάλι μου
θέλουν να κάτσουν πάνω στους εφιάλτες μου
ολα κάπως περίεργα αυτές τις μέρες
φαντάσου να μισούσες και τις δευτέρες
υπήρξαν και εκείνες οι στιγμές που ήθελα να με καταπιεί η γη
και να γινόταν αυτό που σκεφτόμουν μικρός
αντικημένο να μπορούσα να με αντικρίσω.. να δω την ντροπή
-"ήσουν στο τέλος και τώρα βλέπεις τον κύκλο από κοντά "
"δεν ξέρεις πόσο δύσκολο είναι αυτό που περνάω τώρα "
μου είπες και έφυγες μετά από λίγες μέρες
για δευτερόλεπτα εμεινα σχεδόν μόνος πάνω στην γη με παγωμένα συναισθήματα
μα εσύ δεν είδες τις πληγές
ήταν όλες εκεί' μέσα στην χούφτα μου
για να μπορώ να αγγίζω τον πόνο
-"τον αγγίζεις και γίνεται φαύλος ή απομακρύνεσαι αργά "
επαναλαμβανόμενα ξυπνητήρια υπενθυμίζουν την αφύπνιση
μερικές φορές δεν χρειαζεσαι λόγο για να κανείς το οτιδήποτε
απλά προχωράς αργά.. αλλά προχωράς
και εμπιστευεσαι την ζωή .. γιατί αυτή ξέρει
πρέπει να παλέψεις σκληρά
και παλεύοντας σκληρά στο τέλος γίνεσαι αυτο που είσαι
γιατί ο φόβος σκοτώνει το μέλλον
και το μέλλον είναι η ζωή σου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου